De Amerikaanse realistische schilder Edward Hopper (1882-1967) beeldde de vervreemding en de eenzaamheid uit van het moderne, stedelijke leven. Eigenlijk spot Hopper met het realisme. Hoe werkelijker zijn wereld lijkt, hoe meer je het gevoel krijgt dat er iets niet klopt. Hoppers schilderijen zijn monumenten voor de eenlingen die hij zag tijdens zijn lange reizen door Amerika: in bars, motels, restaurants, kantoorgebouwen, theaters en benzinestations. Wat gaat er schuil achter deze verstilde, gesloten figuren? De vreemde, broedende spanning die rondom hen hangt stoot af en oefent tegelijk een prikkelende aantrekkingskracht uit. Ook de ruimte zèlf is emotie, zoals het zinnelijke spel van licht en schaduw op de kale wanden van een vertrek laat zien. Hopper weet door middel van subtiele suggesties de kijker te verleiden tot speculaties over een mogelijke clou, zonder deze ooit weg te geven. De locaties zijn filmisch te noemen en zwaar beïnvloed door de cinema (film-noir). De scherpe lijnen, minimalistische compositie en de uitgesproken kleur-en lichtval waren een bron inspiratie voor regisseurs als Hitchcock. Nog steeds laten filmmakers zich door het werk van Hopper inspireren, getuige het gestileerde eerbetoon van Gustav Deutsch: Shirley, Visions of reality uit 2013.