De Leidse fijnschilders Gerrit Dou en Frans van Mieris de Oude behoorden al in hun tijd tot de meest gevierde schilders van de Gouden Eeuw. Fijnschilders ontwikkelden de gave om de stoffelijke werkelijkheid bedrieglijk echt weer te geven. De imitatie van weerkaatsend licht en de weergave van materialen als koper of steen waren onovertroffen. De uiterst verfijnde en minutieuze techniek werd vooral toegepast in de zogenaamde genrestukken: meestal op klein formaat weergegeven alledaagse taferelen. In de 19de eeuw was men minder positief te spreken over de nauwkeurig en glad geschilderde voorstellingen. De precieze nabootsing van de werkelijkheid werd niet meer als een artistieke verdienste gezien, eerder als een afkeurenswaardig ‘kunstje’. De los geschilderde werken van Rembrandt en Frans Hals groeiden uit tot nationale symbolen en vormden een grote bron van inspiratie voor onder meer de impressionisten. Inmiddels worden de kwaliteiten van de fijnschilders weer op waarde geschat. De techniek wordt opnieuw gewaardeerd, vermoedelijk mede onder invloed van de hedendaagse schilderkunst, zoals het fotorealisme. Daarnaast ontstond er sinds 1970 hernieuwde belangstelling voor de iconografie en de betekenis van de schilderijen.